دیر زمانی نیست که تصویر پیامک پدر نگران دانشجوی افغانستانی کشته شده در انفجار دانشگاه دلمان را به درد آورد و با هم غمگینانه سرودیم : جان پدر کجاستی!؟
و امروز باید چه بگوییم ؟ ! بخوانیم « بِاَیِّ ذَنبٍ قُتِلَت» تا یادمان نرود هنوز جاهلانی هستند که حتی در ماه قرآن و رحمت و آمرزش دختران را به گور می برند!
یا بگوییم : یک مشت کودکان ِ وطن غرق خون شدند این تیغ ها به پشت و پناه که می زنید؟!
تا همگان فراموش نکنند که تروریست ها بمب هایشان را از مدافعان دروغین حقوق بشر می گیرند!
راستی دخترکم ؛ مشق فردایت چه بود که امروز باعجله نوشتی : آب ، بابا ، خون ، دود ، آه و اشک!
عزیزکَم لبانت روزه بود یا به خون و اشک افطار کردی؟!
و بِدان که برای همدردی و همراهی ، تهران تا کابل، راه دوری نیست!